Солонгост байгаа миний андад.

Энэ их халалт дулааралт чинь хүний толгой мангууруулах хачин увдистай эд дэг шүү. Биеэрээ мэдэрлээ.
Өнөөдөр Солонгост байгаа найзтайгаа холбоо барих хэрэг гараад, захидал бичихээр шийдтэл амьдран суугаа хаяг, шуудангийн хаяг сэлтийг нь огт мэдэхгүйгээ гэнэт санаад, тэр даруйдаа "Улаанбаатарт байгаа миний аавд" гэдэг шиг "Солонгост байгаа миний андад" гээд л гарчиглаад явуулчихъя, угаасаа хангүгт Пазлын найз ганцын зэрэг л байдаг юм чинь захиа маань өөр хүнд андуурагдаж очих учиргүй ухааны юм бодоод, ам дөрвөлжин цаасан дээр анддаа захиа бичих гэж мунгинаж мунгинаад, оройн сэрүү ороход нэг юм хэлэх гэсэн үгээ мэссенжэрээр л дамжуулчихаж болохыг сэтгэдэг байгаа.
Тэр халуун нар төөнөсөн Африкын талд, Арабын цөлд төрөөгүй минь их юм. Тэгсэн бол туж дүнхүүрч дүйнгэтсэн амьтан дуниартаж явах нь байнашд.
Ам нээвэл уушиг нээ гэгчээр, нэгэнт захианы тухай яриа эхэлсэнийх энэ талаар жаал хуучилдаг юм билүү дээ. Техник технологийн хөгжил дэвшил өнөөгийн түвшинд хүрээгүй асан тэртээх он жилүүдэд захидал гэдэг хүн төрөлхтний харилцааны чухал хэрэгсэл болж байлаа. Чухам захидлын ачаар энгийн иргэдээс эхлээд их гүрнүүд хоорондоо хэл авалцаж, "Хоёулаа үерхэх үү? Хариуг яаралтай" гэх буюу, "Эвлэлдэн нэгдэгтүн. Эс бөгөөс дайн зарлах болно" гэхчлэнгээр харилцаж байваа. Улмаар найруулгазүйд захидал бичгийн найруулга гэх бие даасан төрөл хүртэл үүссэнээс гадна сонины сурвалжлагчид ярилцлага авч буй хүнээсээ "Та амьдралдаа хайрын захиа авч байсан удаатай юу?" гэх асуултыг ёс юм шиг асуудаг болсон зэрэг нь захидал хэмээгч бичигтэй цаасны ач холбогдол хичнээн их болохыг бэлхнээ гэрчилж байгаа юм аа.
Муу Пазл нь ч гэсэн бага залуудаа зуслангийнхаа нэг охиноос захиа занаа авч л байлаа. Тэр захианд "Орой зургаан цагаас булгийн эхэнд уулзъя" гэж байсан санагдана. Тэгэхэд би юун тэрэнтэй уулзаж сээтэгнэж сэмбэлзэхтэй манатай, "Өлзиййй! Чи ч хэлгүй хүүхэд л өмөөрнө дөө, ээхэхэ аахахаха" гэж далжиганаж байж зуслангийн атамандаа алгадуулчихаад баргар царайлж зогссон юм чинь... Өө юу вэ?! Кино руу халтираад орчихсон уу? Ингээд байдаг юмаа, өнгөрүүлсэн амьдралаа үзсэн кинотойгоо хольж хутгаад байдаг хүн байгаа юм. Багадаа хүртэл Бэтмэн шиг байшингийн дээвэр дээгүүр дүүлж байгаа нь энэ гэж салбаганаад довжоон дээрээс унаж хамаг хөлөө сүйдэлж билээ. Гэмтсэн хөлтэй намайг үеийн минь хүүхдүүд үгүй мөн их шоглодогсон. Нэг удаа сахилгагүй хүүхдүүдэд хөөгдөөд, хөл муутай ч гэсэн аргагүйн эрхэнд гүйж байгаа юм чинь. Ардаас нэг охин "Гүй Форест, гүй!" гэж балиашиглаад л... Өө дахиад л. Яг ингэж муухай хадуурч далийрдаг байхгүй юу би. Зодоон нүдээнтэй киног бол бүр үзэх ч юм биш. Эртүүд хүртэл яав? Халамцуу алхалж яваад хэдэн залуутай түр тар хийгээд. Тэгсэн гэнэт "Муусайн юмнуудыг хэмх нүдчихье л дээ. Юуны тулд согтуу мастер билээ" гэж бодогдоод, цөс нь хөөрсөн амьтан ханцуйгаа шамлаад л орсон. Гурван залууд бяцартлаа нүдүүлсэн ш дээ.