"Манай багш тоо заасан".

За ойрдоо энэ муу толгойд шинэ санаа орж ирэхээ байчихлаа. Хөгшчүүд "усанд орвол буян арилчихна" гэж гүрэлздэг шиг, толгойгоо угаасаар байтал дотор нь байсан миний сэтгэлгээ урсаад арилчихав уу?
Уг нь их эрдэмтэй байрын том толгой шиг байгаа юм, томчууд "том толгойт" гээд байдгийг бодоход. Дотор нь учиргүй их эрдэм ном чихэж чигжээд, тэр нь багтаж ядан бялхалзаж байгаагаар л төсөөлдөг байх л даа, томчууд л болсон хойно. Даанч миний муу данхар чинь хоосон, хөөсөн шахуу толгой юм шүү дээ. За тэгээд цааш нь хүн амьтанд яриад явуузай, нүдний булай болно шүү.
Намайг нээрэн бага байхын л хүмүүс хэгжүүн, том толгой гаргасан жаал гэдэг байж билээ. Эр бие өсөхийн хэрээр энэ толгой ч бас томроо байлгүй. Үгүй ээ тэгээд, "хүн нэмэгдвэл хүнс нэмэгдэнэ", "цол дагаж бяр нэмнэ"... гэх мэт хэлцээс харахнээ нэг зүйл өсөн нэмэгдэхтэй уялдаж нөгөө зүйл арвиждаг болох нь илэрхий байгаа юм. Гэтэл толгой томорвол тоондоо сайжирна ч гэдэг юм уу, нэг тийм үр дүн ажиглагдахгүй юм аа, өөрт минь. Тоондоо тааруухан хүн шүү дээ. Жишээ нь, дэлгүүрээс 1650 төгрөгий юм авахаар бол яг таарсан 1650 төгрөг атгаад гарахгүй л бол бүтэхгүй. Худалдагчийн хариулж өгсөн мөнгийг кассны нь дэргэд тоолоод зогсчихно. Арын худалдан авагчид бол стоп командтай... хүлээх горимд. Дөрөв ба түүнээс дээш оронтой тоо харахаар л барьц баримжаагаа алдаад ирж байгаа юм. Яагаад ийм юм бэ гэж үү? Миний сайхан сэтгэлийн л харгай л даа. Багад багш бидэнд тоо заадаг юм. Арав... зуу... мянга гээд л заагаад байх нь тэр. Гэтэл би жаахан санаа зовоод оо. "Ганцаараа энэ олон тоог шунаглаж сураад яахав, бусаддаа үлдээе энэ чинь" ухааны юм бодоод. Тэгээд мянгаас цаашихыг ер сураагүй юм л даа. Алдар нэр горилогч биш учраас би ангийнхныхаа тусын тулд өөрийгөө гаргуунд гаргаснаа мэдээж хэлээгүй. Бага ангид хамт сурч асан хүүхдүүд маань сайн сайхан яваа сураг дуулдмагц "энэ чинь миний л ач гавъяа шүү дээ" гэж дотроо бяцхан омогшдог л юм.
Аа нээрэн тоо заалгасан гэснээс, би сургуульд орохоосоо өмнө хуруу гарынхаа тусламжтайгаар 10 хүртэл алдахгүй тоолж чаддаг байсан л даа. Тооны хувьд хэрдээ өөрийгөө суурь мэдлэгтэй гэж санаж байлаа. Гэтэл тавын тоог таван хуруугаар л төсөөлдөг байсан хүн чинь багшийн самбар дээр бичсэн элдэв сонин тэмдэглэгээг хараад цочролд орсон ш дээ. Таньдаг тав нь үнэн хэрэгтээ "5" - ийм эд байсан чинээ хэн санах билээ. Чухам тэгэхэд л би практикаас олж авсан мэдлэг онолын мэдлэгтэй зөрчилддөгийг олж мэдсэн юм.
 За тэгээд тоондоо маруухныг эс тооцвол ер нь сүрхий л эр болж төлөвшсөн шиг санадаг юм, өөрийгөө. Адаглаад л нэг их жижиг асуудлаар хөөцөлдөхгүй байна. Сая гудамжинд нэг баагий зөрж өнгөрөхдөө "Цаг хэд болж байна?" гэж асуудаг байгаа. Тэгэхээр нь би хэлсэн, "Хэд болж байгаа нь чухал биш. Цаг бол алт, тэгээд л гүйцээ".